Ach, had ik maar niet zo’n lieve moeder gehad. Zo’n moeder, die elke dag je bed voor je opmaakt, je kleren achter je kont opruimt en zonder morren de was voor je doet. Had ik maar wat meer plichtsbesef aangeleerd gekregen, wat meer verantwoordelijkheidsgevoel en opruiminzicht. Nu is het misschien wel te laat, nu zit ik met de gebakken peren, terwijl het juist als je ouder wordt steeds noodzakelijker wordt om de zaakjes netjes op een rij te hebben. Voordat je het weet, heb je je spullen opgeborgen op plekken waar alleen degene die ooit je nalatenschap zal regelen, ze zal weten te vinden.Na twee weken luieren heeft de administratie zich genadeloos opgehoopt, de achteloos weggelegde kranten en tijdschriften - niet eens allemaal gelezen, en dat moet toch eigenlijk wel - , de cd’s en dvd’s die allemaal nog beluisterd en bekeken moeten worden (we dachten dat daar in de kerstvakantie tijd genoeg voor zou zijn), alle vormen ze stapels die hun plek in de kast of de papierbak weer moeten krijgen. We zouden de auto nog wassen en zuigen, en dan nog de belastingdienst die na december niet alleen een kwartaal-, maar ook een jaaroverzicht moet hebben. Het e-mailbestand is hard aan uitdunnen toe en de vloer moet ook nog gedweild worden.
Tijd voor een systeem! Tijd voor goede voornemens!
Nooit je bureau achterlaten als het niet leeg is! Etiketjes! Niet uitstellen tot morgen wat je vandaag nog kunt doen! Alles heeft z’n plek! Regelmaat is de moeder van de porseleinkast! Gezelligheid kent geen tijd! Boontje komt om zijn loontje! Elke week je moeder bellen!
Mooi. Nu is het alleen nog maar een kwestie van volhouden. Eitje.
Zo moet het dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten