Pasjes

Het Volkskrantmagazine heeft een wekelijkse rubriek ‘mijn foto’. Lezers van de krant kunnen een foto insturen over een bepaald al dan niet actueel thema. Van de meest opvallende foto’s wordt een veelkleurige compilatie gemaakt. Een leuke formule, die gezien het aantal inzendingen elke week weer een succes is. Niet zo lang geleden was de inhoud van de portemonnee het thema.

Het gezegde ‘Laat mij uw boekenkast zien en ik weet wie u bent’, gaat ook op voor de met digitale pasjes gevulde portemonnee. Dat een mens niet veel (meer) voorstelt zonder z’n geld- en pasjesbuidel werd mij gisteren pijnlijk duidelijk.
Onderweg naar Leiden wilde ik gaan tanken en kwam tot de ontdekking dat ik m’n portemonnee verloren was. Het kan ook zijn dat die gerold is, maar mijn gangen één voor één nagaand, kwam ik tot de conclusie dat hij bij het inladen van wat boodschappen in de sneeuw moet zijn gevallen. Uiteraard sloeg even de paniek toe. Zou ik Leiden nog wel halen, haalde ik Ruurlo nog wel, als ik nu zou teruggaan. Tanken zat er in ieder geval op dat moment niet in. Ik besloot de gok te wagen en door te rijden. Het beoogde middagprogramma zou in ieder geval komen te vervallen. Mijn eerste opdracht was om zo snel mogelijk weer wat cash zien te krijgen. Een bank beroven was geen optie, dus vestigde ik mijn hoop op mijn ouders die altijd wel goed zijn voor een tientje of wat. (’s Avonds zou ik naar een verjaardag van een lang niet geziene vriend gaan. Het staat behoorlijk bezopen om daar aan te komen met ‘Hallo, tijd niet gezien, kan je me zes tientjes lenen, anders kom ik niet thuis.’ Dat staat een succesvolle hernieuwing van de vriendschap behoorlijk in de weg.)

Mijn ouders waren gelukkig thuis - die zijn altijd thuis, want die kunnen geen kant meer op - en er bleek inderdaad ook wat cash geld in huis te zijn. Uiteraard even contact opgenomen met het thuisfront en telefoontjes gepleegd om de pinpassen te blokkeren. Pas dan dringt de volle waarheid tot je door. Als de portemonnee niet wordt teruggebracht, moet je helemaal opnieuw beginnen met je leven! Wat er niet allemaal aan documentatie inzit. Oké, je bent waarschijnlijk wat geld kwijt en misschien ook je chiptegoed. Daar valt nog overheen te komen. Pinpassen: moeten twee nieuwe komen, kost €15. Het geplande museumbezoek kwam op losse schroeven te staan: geen museumkaart meer. Tennispas, foetsie. Makrokaart: nieuwe aanvragen. Zorgpas, niet handig als je die niet hebt. Gall & Gall kaart. Jammer, dan. Schuurmanpas. Gebruikte ik eigenlijk nooit. Donorregistratiekaart. Heb ik die eigenlijk wel? Pas voor het Office Center. Lastig. Bonnetjes voor de belasting. Shit: de golfballenstrippenkaart. Een paar visitekaartjes van personen uit je netwerk. Ook een manier om te ontvrienden. Ai, die portemonnee zelf was ook nog geen drie weken oud. En dan waarschijnlijk nog wat zaken die ik pas in de loop van de komende weken zal missen.
Eigenlijk dus best wel een beetje een strop.

Gelukkig eindigde de dag goed. Het weerzien met mensen uit het verleden had ik niet willen missen. Sterker nog, ik heb zo’n beetje de hele avond zitten kletsen met iemand die ik niet had verwacht en die ik eigenlijk ook helemaal niet zo goed kende. Mijn oude vrienden zijn er een beetje bekaaid afgekomen, maar dat ga ik een volgende keer proberen goed te maken (tenzij ik weer een leuke oude niet-bekende tegenkom).