Een geheugen als een olifant

Een mooi ding, het geheugen. Zo werd G. vanochtend wakker met de letterlijke tekst van een eeuwenoud liedje van Boudewijn de Groot. Ze had haar ogen nog niet open of ze begon te declameren. Het zat haar dwars dat er nog twee, drie regels ontbraken en ze heeft niet gerust voordat ook die kwamen bovendrijven.

Ik heb haar vaak een beetje geplaagd met dat griezelig fenomenale geheugen voor liedteksten, maar eigenlijk ben ik stinkend jaloers. Toen de top 2000 aanstond zong ze alle liedjes gewoon woordelijk mee, of ze nu uit de jaren zestig, zeventig, tachtig of negentig stamden; alleen liedjes van de eenentwintigste eeuw ontbreken een beetje in haar repertoire. En dan zingt ze niet alleen Engelstalige liedjes mee, maar ook Franse, Italiaanse en Spaanse. Dalida: Gigi l’amoroso. Geen probleem. Gilbert Becaud, Frida Boccara, noem die Zuid-Europeanen allemaal maar op, ze balkt (nee, dat is niet het juiste woord, want ze zingt ook nog eens loepzuiver) alles gewoon mee. Ook als ze met haar Bachkoor een nieuw stuk instudeert, kent ze de tekst binnen een mum van tijd. Als je eens een concert meemaakt, dan is ze te herkennen aan het feit dat ze als enige de zaal inkijkt tijdens het zingen. En als klap op de vuurpijl heeft ze een perfecte uitspraak en weet ze ook nog eens wát ze zingt. De meeste mensen broddelen maar wat voor zich uit.

Er zijn heel wat sites volgeschreven met allerlei mondegreens (ze kwam binnen zonder klompen i.p.v. kloppen, laten we dansen, mijn biefstuk i.p.v. mijn liefste, all my luggage, I will send to you), spreekmoorden en verzegdes. Ooit hebben we een keer de Dreigroschenoper met koor en orkest uitgevoerd. De partituur was handgeschreven en inderdaad wat moeilijk te lezen. Een van de koorzangers zong consequent ‘boter - boter - boter’ in plaats van ‘toter - toter - toter’. Dan ben je lekker bezig. Er zijn vast nog een heleboel andere mooie voorbeelden te geven van dit soort taalverkrachtingen. Ik hou me aanbevolen voor originele inzendingen.

Gek genoeg kan G. niet onthouden welke kaarten eruit zijn als er een potje wordt geklaverjast. En dat kan ik nu weer wel. Lastig, want je maakt geen vrienden als je feilloos kunt vertellen waar een tegenspeler verzaakt heeft, maar wel handig als je voor het grote geld gaat. Misschien moet ik G. maar eens een keer op de kermis zetten en haar liedjesgeheugen gaan verzilveren.

Ter lering ende vermaak: www.onzetaal.nl en verder.