Vader Abraham, redder der natie

Goddank. Nederland is gered. Het brengt voor het volgende Eurovisie Songfestival Pierre Kartner in stelling! De door de TROS als een van Nederlands grootste componisten omschreven Kartner is bekend geworden met onder andere het mooie vers: ‘Uche, uche, uche, uche, uche, het stikt hier van de muggen’ en ‘Ze lag daar zwaar gewond, een glimlach om haar mond’. Het smurfenlied veroverde indertijd de gehele wereld en is, als ik me goed herinner, uitgebracht in 42 talen, waaronder Japans, Fins, Koerdisch en Swahili. Als dat geen garantie is voor kwaliteit, dan weet ik het ook niet meer. Kartner zelf zegt, dat dit de grootste opdracht is die hij de laatste tijd heeft gekregen en dat het voor hem een grote eer is dat hij is uitgekozen. Het is nog niet duidelijk wie het nummer gaat uitvoeren, maar ik ga ervan uit dat een soortgelijke coryfee als Vader Abraham gezocht gaat worden. Je moet tenslotte hoog inzetten wanneer je als muziekland bij uitstek al twintig jaar geen deuk in een pak boter hebt gezongen.

Ik heb wel een paar suggesties. Patty Brard lijkt me een goede keuze. Die heeft haar sporen ruimschoots verdiend en heeft zich nu ook geprofileerd als serieuze celebritynieuwslezeres by SBS6. Een groot talent, dat ongetwijfeld hoge ogen zal gooien. Misschien André-Hazeskloon Frans Duits, dan weet je gelijk zeker dat je van zowel Frankrijk als Duitsland twaalf punten krijgt toebedeeld. Dan moet het lied wel gaan over de liefde voor je moe-oeder of je oma in een verzorgingstehuis. Maar ik vermoed dat Kartner daar wel weg mee weet. We kunnen het ook over een wat lolliger boeg gooien. Een mooi drinklied, vertolkt door Bonnie St. Claire. Een lied kan pas echt winnen als het de vertolker als een jas past. ‘Iertje, iertje, iertje, iertje, iertje. Ik lust nog wel een biertje. Onnik, onnik, onnik, onnik, onnik, nee, doe toch maar gin-tonic (waarna een snel tussendoor gesproken zinnetje: maar dan zonder de tonic).

Jaren geleden werd er een wedstrijd uitgeschreven. Nederlandse muzikanten (musici was een te serieus woord) werden uitgenodigd om een tekst en een melodie te schrijven voor het komende songfestival. De bedoeling van het initiatief was om nieuw talent te ontdekken en niet iedere keer in hetzelfde cirkeltje van componisten en tekstschrijvers rond te draaien. Het lied diende aan een aantal criteria te voldoen. Het moest precies drie minuten lang zijn, het moest Nederlandstalig zijn, het moest een makkelijk in het gehoor liggend meezingrefrein en naast twee gewone coupletten een afwijkend couplet bevatten. Ik heb me er toen aan gewaagd, en, al zeg ik het zelf, een mooi, swingend lied geschreven dat aan elke voorwaarde voldeed. De tekst was alleszins acceptabel, al was het idee een beetje gepikt van Nina Simone’s ‘Ain't got no - I got life’. Ik heb het opgenomen bij Rens van der Meer, zelf de tweede stem erbij ingezongen en de demo, nadat die door Rens was afgemixt, opgestuurd. Nooit meer wat van gehoord. Het liedje dat gekozen werd, was geschreven door Henk Westbroek (uit het welbekende bovengenoemde cirkeltje) en behaalde uiteindelijk de zesde plek. Toegegeven, niet slecht, maar als mijn inzending niet bij de post was zoekgeraakt, was ik nu ongetwijfeld bijgeschreven geweest in de boeken van het Eurovisie Songfestival.

Wie wil weten hoe het Rens van der Meer is vergaan: http://www.thrills.nl/wie.html