De vuige vijand, deel 7

De naweeën van de operatie verdwijnen langzaam, maar niet zo snel als ik zou willen. Het lijkt erop dat het snelle, goed merk- en meetbare herstel van de eerste paar dagen gevolgd wordt door een langduriger periode waarin allerlei ondefinieerbare verschijnselen optreden die met de ingreep te maken hebben en die níet zo snel verbeteren.
Ik heb er gelukkig weinig ervaring mee, maar van alle kanten vertelt men mij dat de narcose altijd een flinke nasleep heeft: gauw moe, slechte concentratie, af en toe wat koortserig, last van opvliegers, weinig energie, enzovoorts.

Ik hoop maar dat de verschijnselen die zich bij mij manifesteren van voorbijgaande aard zijn. Vóór de ziekenhuisopname sliep ik als een marmot. Verder dan twee regels uit mijn boek kwam ik bij het inslapen vaak niet. Nu heb ik uiteraard nog last van de operatiewonden en kan ik me nog niet vrij bewegen, maar er speelt nog iets anders mee. Het komt erop neer dat ik gewoon ‘niet lekker lig’. M’n tactiele huishouding ligt als het ware ondersteboven. M’n kussen is veel harder dan ik me ooit heb gerealiseerd, ik voel de stevigheid van het matras en de stugheid van het dekbed. Alles voelt zwaar aan, m’n pens voelt beurs, evenals de rechterschouder waarop ik probeer te slapen. Ik heb moeite om m’n loodzware hoofd recht te houden, bij het typen van deze woorden vallen m’n handen regelmatig slap over de toetsen, bij het lopen is soms duidelijk sprake van knikkende knieën.

Kortom, ik ben er nog lang niet.

Daarnaast ben ik bang dat ik een nieuwe infectie heb opgelopen: sudokuvergiftiging. Voor de opname heb ik me bij Bruna een megamixbundel sudoku’s aangeschaft. Daarin staan naast de huis-, tuin- en keukenpuzzels ook samurais, killers, marathons, triathlons, chaossen, supers, double chaossen, twins, 13579’s, 2468-en, k-doku’s en X-en in. En met sudoku’s is het blijkbaar als met oliebollen: je kan er te veel van binnen krijgen.
Al mijn dromen ( inmiddels bijna nachtmerries te noemen) worden beheerst door hokjes en getallen. Hoe de verhaallijn van het gedroomde zich ook ontwikkelt, het gaat in de vorm van rasters met in te vullen cijfers. Het is moeilijk te omschrijven, maar dat het sudokuspook dit op zijn geweten heeft, is mij op een pijnlijke manier duidelijk.
Ik heb sudoku’s oplossen eigenlijk altijd wel een stupide tijdverdrijf gevonden, maar zag er tot op heden weinig kwaad in. Dat is nu dus wel anders. Bij het oud papier, dat boekje. Afkicken.

Wat ik uiteraard zoek is wat geruststellende woorden van ervaringsdeskundigen. Deze postoperatieve trauma’s: hoe lang duren die, wat kun je er aan doen, en wat moet je láten om er zo snel mogelijk vanaf te komen?

Reageren graag via de gebruikelijke kanalen. Ik ben benieuwd.
(Wordt wellicht vervolgd)