De vuige vijand, deel 5

Donderdagochtend 2 december. Dokter Knipscheer heeft mij vanochtend eervol ontslag verleend. Nog niet alles gaat automatisch. De koolzuurgassen die in m'n lijf zijn gespoten om ruimte te maken voor de kijkoperatie, veroorzaken nog de nodige last en verlaten slechts langzaam het lichaam. Normaal gesproken gaat dat via de gebruikelijke flatulentiekanalen, maar ik probeer de natuur een handje te helpen door ook via mijn oren, mijn oksels en zelfs via de pisbuis te boeren, al is dat laatste volgens zus M., arts te D., fysiek onmogelijk. Maar sinds deze ziekenhuiservaring hou ik op het gebied van het functioneren van het menselijk lichaam àlles voor mogelijk. (En dat gepruttel tijdens een van mijn plassessies moet toch wel op een of andere manier te verklaren zijn). Die koolzuurgassen zijn dus nog een probleem bij dit soort kijkoperaties. Misschien moet de uitvinder van de vacuvin zich eens over deze kwestie buigen.

Overigens lucht een goede wind behoorlijk op. Je gaat er een stuk rechter van lopen.

Mijn buurman (ik lig (bijna lag) op een tweepersoonskamer) ligt aan één stuk door te winden, ook als zijn bezoek er is. Overigens is dat een van de weinige geluiden die hij maakt. Van een diepzinnige praatsessie is het vooralsnog niet gekomen. Als hij praat, is het voornamelijk in zijn slaap, die doordrenkt is van de morfine in verband met een afgezet onderbeen. (ik mag in het geheel niet klagen).

De beide nachtrusten waren niet super. Van even lekker omdraaien is geen sprake. Deze exercitie, indien al mogelijk, neemt ruim drie minuten in beslag. En voor degenen die weten dat ik na een nachtelijk toiletbezoek nog even lekker op de buik neerlig moge het duidelijk zijn dat dat ook nog even tot de onmogelijkheden behoort. Tot zover mijn slaapkamergeheimen.

Op de website van het Scheper Ziekenhuis staat dat het over een uitstekende keuken bezit. Nu moet ik zeggen dat, ondanks het feit dat het misschien voldoet aan minimale voedingsrichtlijnen, de vermelding in de Lekkergids vermoedelijk nog wel wat op zich zal laten wachten. Nu ben ik thuis erg verwend (iets waar ik, al zeg ik het zelf, mijn steentje aan bijdraag), maar spruiten 25 minuten koken, kan volgens mij echt niet meer.
Een te ontginnen gebied voor de Keuringsdienst van Eetwaren.

Een ding van de zo korte opname is wel jammer: ik heb mijn nieuwe pyjama nog niet aangehad.

Het is bijna tien uur. Ik ga G. sms-sen, dat ze me mag komen halen.