Als iemand me twee weken geleden had gevraagd hoe ik me voelde, zou ik zonder aarzelen (met de bekende Walteriaanse stembuiging) 'goe-hoed' gezegd hebben. Dat antwoord geeft mijn moeder steevast als ik haar aan de lijn heb. Dat goe-hoed betekent eigenlijk dat het wel gaat, gezien de omstandigheden; ze vindt nu eenmaal dat ze niet veel meer mag verwachten van het leven als je de 90 gepasseerd bent. Je kunt niet veel meer, alles wordt minder, de wereld wordt kleiner en kleiner, omdat er steeds meer mensen rondom wegvallen. Toch is het bewonderenswaardig hoe mijn beide ouders omgaan met die situatie. Als je niets meer van het leven verwacht, kan het ook niet tegenvallen en ben je blij met al het positieve dat in je schoot wordt geworpen.
Misschien zit die houding ook wel een beetje in mijn genen. Ik zou op bovenstaande vraag op dit moment nog steeds 'goed' antwoorden, maar onwillekeurig wel met een achterliggende gedachte. Want het zou zomaar ineens ook slecht met me kunnen gaan. Sinds ik weet van de tumor let ik meer op kleine signalen van m'n lijf dan daarvoor. Sterker nog, je begint ineens allemaal pijntjes te voelen, die je daarvoor niet had. Heel natuurlijk, maar onvermijdelijk. Gelukkig heb ik nog voldoende om m'n aandacht af te leiden. Ik werk gewoon door, ik doe mijn kookbeurten en af en toe moet het huis ook schoongemaakt worden. Toch is er een verschil. Toen ik nog voor de klas stond en ik een keer met griep of iets dergelijks thuis bleef, was ik in staat om te 'genieten' van m'n ziek zijn. Ik had hooguit wat zorgen over of mijn vervanger de klas wel aankon of zoiets zots, maar ik kon er gewoon vanuit gaan dat het sociale vangnet zijn werk zou doen. Nu voel ik me helemaal niet ziek, maar ik zit wel in een molen van ziekenhuisbezoeken die veel tijd kosten. En hoewel ik me goed voel, ben ik toch geneigd om mezelf een beetje te gaan zitten 'pamperen', terwijl eigenlijk het werk gewoon door moet gaan.
Het gesprek met de oncologisch verpleegkundige heeft niet veel nieuwe inzichten opgeleverd. Het is nu een kwestie van afwachten - de tijd gaat snel, dus dat zal vast wel lukken - en geen zware kratten bier sjouwen. En ik neem me voor om me goed ( en niet 'goe-hoed') te blijven voelen.
En ondertussen ...
begint het in de PVV steeds meer te rommelen. Nu is er een lid dat beweerd heeft schoolhoofd te zijn geweest. Dat is niet het geval en dat heeft hij ook toegegeven, maar 'Als ik het had geambieerd, had ik het wel kunnen zijn, want ik heb m'n diploma's'. Knettergek. En Rutte vindt blijkbaar net als Machiavelli dat het doel alle middelen heiligt. Zolang de meerderheid van 76 zetels gegarandeerd is, mag de PVV zelf uitmaken wat voor een mensen het binnen zijn gelederen heeft. Knettergek in het kwadraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten