zaterdag 12 december 2009

Wegrestaurants

Wegrestaurants brengen bij mij altijd een merkwaardig gevoel teweeg. Onwillekeurig associeer ik ze met lange zuidelijke vakanties, croissants en uitstallingen met knapperige salades. De uitbaters van deze restaurants doen er van alles aan om hun eetwaar zo aantrekkelijk mogelijk uit te stallen en, eerlijk is eerlijk, vaak lukt ze dat ook wel. Daarbij zijn de prijzen over het algemeen alleszins redelijk te noemen. Wat wil je als klant nog meer? Je bent in een vakantiestemming, het eten ziet er heerlijk uit en het kost ook nog eens geen drol. En als klap op de vuurpijl hoef je niet eens af te wassen.

Na de kassa valt de rauwe werkelijkheid op je dak. Eenmaal aangekomen in het eetgedeelte van het restaurant word je geconfronteerd met de etensresten en smoezelige servetten van de vorige klanten. Niet iedereen brengt zijn of haar dienblad terug naar de daarvoor bestemde trolley, dus het uitzicht wordt ineens een stuk minder aangenaam. Ineens valt je op dat niet alle vrachtwagenchauffeurs eetmanieren hebben geleerd. Bij de eerste hap blijkt dat je je weer flink beet hebt laten nemen door de aanlokkelijke fotografie boven het warmvlees- en knapperigegroentenbuffet. Nu weet je ook waarom het eten zo aantrekkelijk geprijsd is. Wegrestaurants staan er niet om bekend dat daar driesterrenkoks achter het fornuis staan. Ze nemen genoegen met de eerste de beste afgestudeerde vmbo-student voeding. Vriendelijk is hij zeker, maar of hij het verschil weet tussen een gebakken aardappel en een gebakken aardappel is wat mij betreft zeer de vraag.

Deze week had het …-restaurant te V. de schnitzel in de aanbieding. Nu had ik al een tijdje (vanwege het feit dat je niet weet wat er onder zo’n korst allemaal schuilgaat) geen schnitzel gegeten en ik liet mij verlokken. Er stond vermeld dat het om een XL-schnitzel ging, dus ik bofte dubbel . Bij het opscheppen van het bord bleek het niet om een XL, maar om een XXL te gaan. (Volgende keer leesbril meenemen!). Ik was te verbouwereerd om terug te komen op m´n keuze. Op het bord was nauwelijks nog plaats voor de aardappels of groenten - wat achteraf niet erg was, want die waren ook niet te vreten. Wel werd een royale portie champignonsaus over het vlees gegoten. Het stuk vlees, ter grootte van een flink fietszadel, smaakte als een fietszadel, maar dan een fietszadel met zenen erin. Ik schaamde me diep dat ik tot deze diepte was gezonken en dat ik er weer was ingestonken. Thuis eet ik altijd netjes alles op - er is ook geen enkele reden te vinden om dat daar niet te doen - maar in deze wegtent heb ik meer dan de helft van m'n XXL-varken weer ingeleverd. Er ligt hier een schone taak voor de minister van landbouw...

Volgende keer brood mee en gewoon weer in één ruk naar huis.'

De film was leuker: http://www.hetschnitzelparadijs.nl/

Geen opmerkingen:

Een reactie posten