Met de komst van de Pixarfilmstudio’s zette men indertijd een revolutionaire stap in het vervaardigen van digitale animatiefilms. Toy Story, Finding Nemo, The Incredibles, Ratatouille, de laatste hit UP. Stuk voor stuk geweldig leuke, knap gemaakte en inventieve films. Ook de makers van bijvoorbeeld Shrek en Wallace & Gromit timmeren voortdurend - en met succes - aan de weg. Iedere keer dat er weer een nieuwe film uitkomt, heb je het idee je dat het toppunt van de menselijke fantasie bereikt is en dat de technische mogelijkheden uitgeput zijn. Niets is minder waar.
Ter gelegenheid van G.’s verjaardag zijn we weer eens ouderwets naar de bioscoop geweest. We hebben ‘A Christmas Carol’ van Dickens gezien, in de 3D-versie van Jim Carrey. De film had juichende recensies, niet alleen vanwege de altijd originele Jim-Carrey-aanpak, maar ook omdat er een relatief nieuwe technische vinding succesvol was toegepast: performance capturing. De acteurs krijgen allerlei sensoren op hun lijf geplakt en acteren zonder veel attributen of decor. De film wordt voor het resterende deel digitaal gemaakt. Acteurs zijn dus wel herkenbaar, maar worden daarnaast ook nog eens ‘gereanimeerd’. Dit proces werd voor zover ik weet voor het eerst toegepast in ‘The Polar Express’, afgelopen maandag toevallig op televisie vertoond. Het resultaat is iedere keer weer verbluffend.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden, kwam een bioscoopmedewerker ons een 3D-bril brengen. Aanvankelijk vond ik dat allemaal maar onhandig. Kon ik de film niet gewoon bekijken, zonder zo’n joekel van een bril op m'n snufferd? Toen de film begon, piepte ik wel anders. Of eigenlijk, we piepten helemaal niet meer. Allebei zaten we met open mond en sprakeloos te kijken. Een compleet nieuwe ervaring. Tjonge, wat was dat mooi en wat spectaculair en wat grappig en wat knap en wat … Woorden schieten gewoon te kort. Dit moet je gewoon allemaal gaan zien.
http://disney.go.com/disneypictures/achristmascarol/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten