Ramses Shaffy, een reus geveld

Gisterenavond hoorde ik op de autoradio dat Ramses Shaffy was overleden. Op alle zenders werd ineens zijn muziek gedraaid en zijn leven bespiegeld. De mateloze, de warmbloedige, de onvoorspelbare. ‘Hij heeft de ramen opengezet in truttig Nederland’. Later op de avond Joop Admiraal op de televisie die zei, dat iedereen verliefd op hem was. In De Wereld Draait Door (leve Uitzending Gemist) gaat het alleen maar over Shaffy, beelden uit zijn sterke jaren, maar ook beelden waarin hij (tot grote boosheid van Martin Simek) als een emotionele, seniel ogende oude man wordt neergezet. NOVA, EenVandaag, RTL Boulevard, iedereen probeert een graantje mee te pikken en een originele one-liner te ontfutselen aan de geschokte Ramsesfans.

Wat mij in de auto verbaast, is het feit dat slechts luttele uren na zijn overlijden een herinneringsconcert wordt gegeven dat klinkt alsof er al weken voor gerepeteerd is. Lag er al een draaiboek klaar? Heeft iemand zijn dood zien aankomen en heeft die in een ijltempo alle zangers en zangeressen die iets in de Nederlandse muziekbusinessmelk te brokkelen hebben, opgeroepen om alvast alle teksten van Shaffyliedjes uit het hoofd te gaan leren?

Herman van Veen is na een instrumentale medley van bekende liedjes (massaal orkest, mooie arrangementen, alle toeters en bellen zijn gebruikt) de eerste die vocaal mag bijdragen aan het afscheidsconcert. Het staat me niet meer bij met welk lied. Altijd als ik Herman van Veen hoor zingen en praten vraag ik me af bij welke logopedist hij zo heeft leren spreken. Alsof hij voortdurend de lipleesprijs wil winnen. Die gedachte leidde me wat af van de inhoud van het gezongene. Daarna is het de beurt aan Willeke Alberti, en, als ik het goed gehoord heb, ook nog Frank Boeijen.

Afgezien van de bijna traditioneel wordende nationale rouwceremonies, als er een BN’er het eindige voor het eeuwige verruilt (André Hazes ligt nog vers in het geheugen), moet wel gezegd worden dat Ramses Shaffy een belangrijke muzikale betekenis heeft gehad en mooie liedjes schreef. In ieder geval meer dan Vader Abraham (zie column van enkele dagen terug) of, ik noem maar een dwarsstraat, Frans Bauer, hoe amusant de laatste soms ook uit de hoek komen kan. Maar ik kan me toch ook voorstellen, dat Ramses zelf bij het zien van dit collectieve herdenkingsceremonieel denkt: Laat me, laat me, laat me nou maar met rust.

En de mensen die echt verdriet om hem hebben, wens ik veel sterkte toe bij het dragen van dit verlies.

Een van de mooiste vertolkingen van ‘Mens, durf te leven’( het is wel geen nummer dat Ramses Shaffy heeft geschreven, maar toch een soort levensmotto) die ik ken is van Wende Snijders, een betrekkelijk nieuw fenomeen in de Nederlandse ‘lichte muziek’:

http://www.youtube.com/watch?v=pPp0I4fA6Lw