Digitaal exhibitionisme

Een van de revolutionaire verworvenheden van het afgelopen decennium is natuurlijk de ontwikkeling en het gebruik van internet. Heel de wereld ligt aan een ieders voeten. Alle mogelijke beschikbare informatie is in een mum van tijd te achterhalen en binnen een poep en een scheet kun je jouw wereld aan anderen beschikbaar stellen door middel van weblogs, facebook, hyves, tweeteren, youtube. En blijkbaar doet de mens niets liever dan zichzelf te presenteren. Verlegen is uit, extravert is in. Op de televisie wordt onder de noemer ‘reality-tv ‘ massaal een ieders privéleven op straat gegooid, met de meest tenenkrommende programma’s als resultaat. En ik doe ook gewoon mee: met een website, met een blog en met een hyvesabonnement. En als ik mezelf google, word ik gevonden als de hoofdpersoon uit een van de verhalen van Hella Haasse. Ook mooi meegenomen. Toch eens een keer gaan lezen.

Ik had laatst mijn moeder aan de telefoon. Het lieve mens is 91 jaar oud en nog goed bij zinnen. We zien elkaar slechts twee keer in het jaar, en diep in haar oude hart vindt zij dat veel te weinig. Een computer hebben m’n ouders niet, dus ze kunnen me niet op afstand volgen, foto’s bekijken die ik op m’n site heb gezet of e-mailen. Hoewel ze het zich makkelijk kunnen veroorloven, en hoewel ik ze best de kneepjes van het bedienen van een zo’n apparaat zou willen leren, wordt er geen computer aangeschaft. Dat vind ik begrijpelijk, maar jammer, want ze missen een boot. Tijdens elk telefoongesprek zegt ze dat haar wereld alleen maar saaier wordt. Mensen in de omgeving van mijn ouders vallen bij bosjes om en zelf worden ze er ook niet mobieler op.

Hoeveel mensen van deze generatie missen diezelfde boot als mijn ouders? Hoewel er trajecten opgezet zijn om ouderen aan de computer te krijgen, zijn er volgens mij behoorlijk veel mensen (nog) niet bereikt. Internet heeft de wereld kleiner gemaakt, maar in een andere betekenis dan de kleiner wordende wereld van veel oude mensen.

Mochten er oude mensen zijn, die dit lezen: die hebben mijn hulp waarschijnlijk niet nodig. Mocht u mensen kennen die dat wel hebben? Bellen, of mailen, of bloggen, of sms-en. Het is tenslotte kerstmis en we zijn op de wereld om mekaar, om mekaar, om mekaar, om mekaar, te hellepen nietwaar?